Ενοχοποίηση των θυμάτων και θυματοποίηση των ενόχων.

             

           Πριν από μερικές ημέρες , μια 22χρονη καταδικάστηκε σε 15 χρόνια και 4 μήνες φυλάκισης για την δολοφονία (από πρόθεση και σε ήρεμη ψυχική κατάσταση όπως έκρινε το Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Ναυπλίου) ενός 46χρονου άνδρα στην περιοχή της Κορίνθου.Πάρα τις προσπάθειες της κατηγορουμένης και της 17χρονης φίλης της, που ηταν παρούσα στο συμβάν ,να πείσει για αυτοάμυνα εφόσον υπήρχε σεξουαλική επίθεση, το δικαστήριο αρνήθηκε την απόπειρα βιασμού αφού το θύμα δεν είχε μαχαίρι όπως νόμιζαν οι νεαρές. Όμως τελικά πότε μια σεξουαλική επίθεση ονομάζεται απόπειρα βιασμού; Μπορεί κάνεις να ξέρει με σιγουριά που ξεκινάει και που θα σταματήσει ένα επιθετικό άγγιγμα; Η απάντηση είναι απλή: ΟΧΙ
           
          Ο βιασμός και κάθε απόπειρα σεξουαλικής επίθεσης είναι εγκλήματα ιδιαίτερης φύσης. Είναι από τα εγκλήματα που δεν στιγματίζεται ο θύτης τις περισσότερες φορές, αλλα το θύμα. Αυτό αποδεικνύει και το παραπάνω περιστατικό καθώς και η στάση της έδρας. Η συγκεκριμένη περίπτωση είναι απλά η αφορμή για να ξεκινήσει η κουβέντα περί απόπειρας βιασμού και την εναπόθεση των ευθυνών στον δέκτη αυτής. Σκοπός όμως αυτής της ανάρτησης δεν είναι να επικεντρωθούμε στην δολοφονία του ανδρός, που προφανώς με τη σειρά της αποτελεί ύψιστης σημασίας κακούργημα, αλλα στο πόρισμα του δικαστηρίου που δεν φαίνεται να διαφέρει και πολύ από την κοινή γνώμη. «Δεν την βίασε, άρα πρακτικά δεν ήταν σε αυτοάμυνα». Ποιός όμως μπορεί να ξέρει την εξέλιξη των πραγμάτων εκείνη την νύχτα;Η ερμηνεία του δικαστηρίου για το πότε μια σεξουαλική επίθεση περνάει τα όρια και γίνεται απόπειρα βιασμού, χαρακτηρίζεται στενή έως προβληματική. Αλλά, δυστυχώς, είναι αυτή που επικρατεί και αποτρέπει την δημοσιοποίηση ανάλογων περιστατικών και επιθέσεων και από αλλα θύματα.
Η πιο συχνή τακτική που ακολουθείται μετά από παρόμοιας φύσεως περιστατικά είναι απλή. Από την πλευρά του θύματος; ΣΙΩΠΗ. Κανένας και καμία δεν μιλάει. Ο φόβος της κατακραυγής και του «ρεζιλιού» παραλύει τα στόματα. Να το κουκουλώσουμε, να μην βγει παραέξω. Αυτές οι ατάκες βγαλμένες από τις δεκαετίες του ‘50 και του ‘60 συνεχίζονται να ακούγονται εν έτη 2017. Και αν βγει παραέξω τελικά, από το απέναντι πεζοδρόμιο της γειτονιάς δεν είναι περίεργο να ακούσεις, «Εντάξει και αυτή τα θέλε και τα πάθε! Δεν την έχεις δει πως κυκλοφορεί; Τι ήθελε τέτοια ώρα έξω μόνη;».
Αυτές οι αντιλήψεις σε συνδυασμό με την δυσκολία απόδειξης του βιασμού, δυστυχώς έχουν διεισδύσει και στα δικαστικά μέγαρα, ανατροφοδοτώντας έτσι την αποσιώπηση των σεξουαλικών παρενοχλήσεων και των βιασμών αφού υπάρχει ελάχιστο ποσοστό δικαίωσης για τα θύματα. Αποτέλεσμα; Περίπου 4.500 βιασμοί ετησίως στην Ελλάδα με καταγεγραμμένους μόνο το 6% αυτών. Σύμφωνα με την πρόσφατη πανευρωπαϊκή έρευνα ‘’Βία κατά των γυναικών’’ (2014) του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, στην Ελλάδα  το 43% των γυναικών έχει υποστεί τουλάχιστον μια φορά κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης ενώ ένα 36% έχει έρθει αντιμέτωπο με τις πιο σοβαρές και απειλητικές μορφές αυτής. Τα νούμερα αυτά είναι αρκετά υψηλά. Και θα συνεχίζουν να ανεβαίνουν. Όσο ο φόβος οδηγεί στην σιωπή. Και η σιωπή αυτή ποτίζει μια κουλτούρα του βιασμού που ανθίζει.

Περισσότερες πληροφορίες για την υπόθεση της 22χρονης: www.omniatv.com
Η έρευνα του FRA(2014) : ..\Downloads\fra-2014-vaw-survey-at-a-glance-oct14_el.pdf

Της,

 Μαίρης-Έλλης Κιοσέ