Επίσημη Αγαπημένη... Ήσουν, είσαι και θα είσαι.

Και τώρα τι; Τι θα πεις; Για τον Βασιλακόπουλο που έχει «ριζώσει» στην καρέκλα και δεν παραιτείται, τον «ταβερνίαρη» Μίσσα που δεν κάνει γι'αυτή τη θέση, για τους διεθνείς που κάνουν τουρισμό ή μήπως για το ελληνικό μπάσκετ που δεν έχει διαδοχή; Όλα φταίνε στη χώρα όπου πολιτικολόγοι των πάντων, με τάσεις καφενόβιας ασχετοσύνης και αρλουμπολογίας, μετράνε τα πάντα απο το αποτέλεσμα, χωρίς την παραμικρή δυνατότητα και διάθεση αναλυτικής σκέψης, αυτογνωσίας και αυτοκριτικής. Ή τουλάχιστον φταίγανε μέχρι τη μεγάλη νίκη-πρόκριση κόντρα στη Λιθουανία, ίσως την πιο πειστική εμφάνιση που έχει πραγματοποιήσει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα τα τελευταία χρόνια σε μεγάλες διοργανώσεις. Αυτός είναι ο ομαδικός αθλητισμός και αυτή η νίκη είναι η απόδειξη πως σ'όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχει μέτρο. Μέτρο στον τρόπο που πανηγυρίζεις μια νίκη επί της Πολωνίας, μέτρο στην κριτική μετά απο κακές εμφανίσεις, ακόμη και μετά από μια αποτυχία.

Τι άλλαξε όμως από την μία στιγμή στην άλλη; Όχι, η Ελλάδα δεν πάει ξαφνικά για μετάλλιο μετά απο αυτή την πρόκριση, δε γίναμε ομαδάρα, ούτε ο Μίσσας έγινε «προπονητάρα», ούτε οι παίκτες έγιναν κολλητοί μεταξύ τους, ούτε η Ομοσπονδία τίναξε από πάνω της τα αρχικά της «αμαρτήματα». Κάναμε όμως κάτι άλλο. Όχι εμείς ακριβώς αλλά οι παίκτες. Οι μοναδικοί που βάσει συνθηκών, μπορούσαν να γυρίσουν το διακόπτη και να θυμίσουν σε όλους μας, ακόμα και στους πιο άπιστους, αλλά κυρίως στους ίδιους τους τους εαυτούς, ποιο ήταν εκείνο το ουσιώδες συστατικό που έκανε την εθνική του μπάσκετ...Επίσημη Αγαπημένη!

Όχι, δεν ήταν ούτε τα πανηγύρια, ούτε οι τίτλοι, ούτε τα μετάλλια (μόλις 5 τα τελευταία 30 χρόνια) που έκαναν γενιές και γενιές Ελλήνων φιλάθλων να ταυτίζονται και να παθιάζονται με αυτή την ομάδα, να την αγαπούν και να την αναπολούν με τον πιο ρομαντικό τρόπο. 'Ηταν κάτι άλλο! Κάτι ανώτερο που δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια, ένα συναίσθημα, μια βεβαιότητα ότι αυτή η ομάδα και στα εύκολα και στα δύσκολα θα...είναι εκεί, πάντα εκεί, ακόμα κι αν χάσει!

Από τον Γκάλη, τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τον Φάνη, μέχρι τον Διαμαντίδη, τον Παπαλουκά, τον Σπανούλη και τον Ζήση, αυτή η ομάδα παλεύει, ενώνεται, καταθέτει στο παρκέ κάθε «σταγόνα» του τεράστιου ταλέντου και προσωπικότητας της, αφήνει στην άκρη κούραση, εγωισμούς και παρεξηγήσεις και μπαίνει στο γήπεδο κάθε φορά με έναν κοινό στόχο: να ανανεώσει το «ιερό συμβόλαιο» εμπιστοσύνης με τους Έλληνες φιλάθλους. Και τις περισσότερες φορές το κατάφερνε ακόμα κι αν έχανε.

Στο φετινό Eurobasket τα πράγματα άρχισαν κάπως διαφορετικά. Άσχημες εμφανίσεις, απανωτές ήττες, ανηπόφορη γκρίνια. Το κλίμα είχε χαλάσει, για την ακρίβεια μόνοι μας το χαλάσαμε, δεν το χάλασαν ούτε οι «κακοί» δημοσιογράφοι, ούτε οι απαιτητικοί φίλαθλοι, ούτε οι «μισθοφόροι» του NBA. Δεν είναι τυχαίο πως η στενοχώρια του περισσότερου κόσμου (δεν αναφέρομαι στους κατ'επάγγελμα κρετίνους) δεν οφειλόταν στα ανεπιτυχή αποτελέσματα, αλλά στην πολυπόθητη αύρα, που ανέφερα προηγουμένως, την οποία δεν έβγαζε πια αυτή η ομάδα. Νεύρα, μουρμούρες, καβγάδες, δηλώσεις. Οι παίκτες επηρεάστηκαν εντός και εκτός παρκέ, το προπονητικό τιμ δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πίεση(τουλάχιστον άτοπο να επιρρίπτει κανείς ευθύνες στο «στρατηγό» Μίσσα) ,η Ομοσπονδία στον κόσμο της, τα media έκαναν σκληρή κριτική και οι φίλαθλοι έδειχναν να χάνουν το «πατροπαράδοτο» δέσιμό τους με την Εθνική.

Και κάπου εκεί ο περίφημος διακόπτης γύρισε αποφασιστικά και καθολικά. Δεκάδες λόγους μπορεί να βρεί κανείς για να νιώσει μια απίστευτη γαλήνη βλέποντας το ταμπλό του «Sinan Erdem» να σε διαβεβαιώνει πως η κάκιστη Ελλάδα των προκριματικών του Ελσίνκι, μεταμορφώθηκε σε μεγαθήριο που καταβρόχθισε την αργυρή των δυο προηγούμενων διοργανώσεων Λιθουανία με 77-64 στο πιο κρίσιμο ματς, μέχρι το επόμενο. Υπάρχουν ακόμα κάποιοι ωστόσο που απορούν με το αν πρέπει να χαίρονται με την έως τώρα αντιφατική πορεία της Εθνικής στο φετινό Eurobasket. Δεν είναι εύκολο να καταλήξεις. Πάντως πρέπει να χαρείς γιατί αυτή η ομάδα που αμφισβητήθηκε όσο καμία άλλη τα τελευταία χρόνια μίλησε επιτέλους στο γήπεδο. Πρέπει να χαρείς επειδή έσπασε την κατάρα των νοκ άουτ που την κυνηγούσε τα τελευταία χρόνια. Επειδή τα κατάφερε κόντρα στα προγνωστικά, απέναντι σε έναν αντίπαλο πρώτης γραμμής που είχε βγάλει γλώσσα. Επειδή όλα τα μέλη της αποστολής και κυρίως οι παίκτες διαχειρίστηκαν αντίξοες καταστάσεις και αντιφατικά συναισθήματα και γνωρίζουν πως οφείλουν να το κάνουν μέχρι την ώρα της επιστροφής τους στην Αθήνα(ας ελπίσουμε να αργήσει). Και τέλος να χαρείς για τον Μίσσα και τους συνεργάτες του, οι οποίοι σήκωσαν το «σταυρό» του μαρτυρίου με ήθος και αυταπάρνηση.

Πάντως αυτός ο θρίαμβος, ειδικά μέσα απο τις συνθήκες που προέκυψε, δε μπορεί να αποδωθεί απλά σε μια περίφημη ελληνική «μαγκιά», γιατί έτσι υποτιμάς τον ίδιο και αυτούς που τον πραγματοποίησαν. Ήταν μια επικράτηση σε όλα τα επίπεδα στα οποία κρίνεται ένα ντέρμπι: πνευματική και φυσική ετοιμότητα, υποδειγματική στρατηγική (κυρίως στην άμυνα),ακριβής εκτέλεση και ψυχολογική ανωτερότητα. Ας συμφωνήσουμε ότι μια ομάδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός που βασίζεται σε ανθρώπους και τις σχέσεις τους και ως τέτοιος έχει τη δυνατότητα να εξελίσσεται στο πέρασμα του χρόνου. Όταν καταφέρνει να βρεί τις ισορροπίες της και να λύσει τις παρεξηγήσεις της την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες. Συνοπτικά, τα πάντα στον ομαδικό αθλητισμό είναι θέμα ψυχολογίας, μυαλού και ομαδικού πνεύματος. Αυτά τα τρία στοιχεία είναι λοιπόν η μεγάλη διαφορά της Ελλάδας των «τελικών» με Πολωνία και Λιθουανία με την Ελλάδα του Ελσίνκι.

Τακτικά, δύο είναι τα στοιχεία που βοήθησαν να αλλάξει ολοκληρωτικά η εικόνα. Αρχικά, η επιβεβαίωση ότι το μπάσκετ είναι άθλημα κοντών και αναφέρομαι βεβαίως στην απίστευτη απόδοση των Καλάθη-Σλούκα στα δύο τελευταία παιχνίδια της εθνικής. Δίδυμο βγαλμένο από την χρυσή εποχή του ελληνικού μπάσκετ, δίδυμο που κόβει και ράβει σε όλους τους τομείς του παιχνιδιού. Έπειτα, η εμπιστοσύνη του Κώστα Μίσσα στον Παπαγιάννη. Κόντρα στην Λιθουανία, μια ομάδα που βασίζεται στους ψηλούς της, οι δύο σέντερ την κρισιμότερη στιγμή ήταν εκεί και έβαλαν τις βάσεις για τη μεγάλη πρόκριση. Ο «Big Papa» έκανε εκπληκτικό πρώτο ημίχρονο και ο αρχηγός, ο οποίος σίγουρα δεν είναι στην ακμή του, αλλά είναι να μην τον «θίξεις», έδωσε την απάντησή του στο τέλος. Επιπλέον, σ'αυτή την τριάδα κλειδί Καλάθη-Σλούκα-Μπουρούση θα ήθελα να προσθέσω και τον Παπανικολάου,ο οποίος δεν είναι ηγέτης και δεν θα γίνει ποτέ, αλλά είναι ο μοναδικός παίκτης στην Ελλάδα που μπορεί να κάνει τόσα πολλά πράγματα, με τόση συνέπεια και σε τόσο μεγάλη διάρκεια ενός αγώνα. Ξεχωρίζω αυτούς τους τέσσερις, διότι θεωρώ πως το δικό τους «step up» ήταν αυτό που οδήγησε στην πρώτη μεγάλη νίκη τα τελευταία 8 ολόκληρα χρόνια.

Θα μου επιτρέψετε εδώ μια ιδιαίτερη μνεία στον Νικ Καλάθη καθώς οι συμπάθειες δεν κρύβονται. Πλέον δεν είναι απλώς ο γοργοπόδαρος γκαρντ (εξού και το Nick the Quick) που συμπληρώνει κάποιον πρωταγωνιστή και καλύπτει τις αμυντικές αδυναμίες του, ούτε του απαγορεύεται να πάρει περισσότερες επιθετικές πρωτοβουλίες από τις απολύτως απαραίτητες. Έχει την εντολή να πατά το γκάζι σε κάθε ευκαιρία, σουτάρει για τρεις με αυτοπεποίθηση και κυνηγά λυσσαλέα τον καλύτερο αντίπαλο γκαρντ με ελάχιστες ευκαιρίες για ανάσες. Λαμπρό μπασκετικό μυαλό και πραγματικός ηγέτης μέσα στο γήπεδο. Αποτελεί, βεβαίως, ευλογία η συνύπαρξή του με τον Σλούκι Λούκ (ακόμα ένα παρατσούκλι απο τον μετρ του είδους Ιωάννου) στο απόγειο της μπασκετικής καριέρας αμφοτέρων, καθώς αλληλοσυμπληρώνονται και ο ένας καλύπτει αδυναμίες του άλλου, με τον Καλάθη να υπερέχει αμυντικά, τον δε Σλούκα επιθετικά. Και κάτι τελευταίο που ελάχιστοι έχουν συνειδητοποιήσει. Το κατά πολλούς...Αμερικανάκι, ετοιμάζεται στον προημιτελικό με τη Ρωσία να συμπληρώσει 100 συμμετοχές με το εθνόσημο (όπως και ο Παπανικολάου),ενώ είναι πλέον ο κορυφαίος πασερ στην ιστορία της γαλανόλευκης. Τελικά ίσως ο αξεπέραστος Γκάλης να μην είναι ο μοναδικός Νικ που ήρθε ως θείο δώρο για το ελληνικό μπάσκετ απο τις ΗΠΑ!

Την πιο μεγάλη δήλωση για την πορεία της εθνικής την έκανε ο Μπουρούσης πριν από το ματς. «Έχουμε την ευκαιρία μ'ένα παιχνίδι να ξαναβάλουμε την εθνική στην ελίτ», είπε. Και είχε δίκιο! Ίσως η πιο νέα εθνική των τελευταίων χρόνων έχει την τεράστια ευκαιρία να ξαναδώσει στην Ελλάδα λίγο από τη χαμένη της αίγλη. Η Επίσημη Αγαπημένη όλων των Ελλήνων ξεκίνησε από την Ελλάδα για να φτάσει στην 8άδα και αυτή την στιγμή έχει πετύχει τη δέσμευσή της. Χωρίς πίεση, χωρίς άγχος, χωρίς την κριτική, σε κάποιο βαθμό δικαιολογημένη, που δέχτηκε στα πρώτα παιχνίδια, η Εθνική απέχει 40 λεπτά απο την είσοδό της στην 4άδα και την διεκδίκηση ενός μεταλλίου για πρώτη φορά ύστερα απο το 2009. Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι απέναντί της. Αυτή η Ελλάδα μπορεί και μάλιστα πιστεύω ότι μπορεί περισσότερο απ'ότι μπορούσε πριν από τον αγώνα με τη Λιθουανία...

ΥΓ.1 Δυο λογάκια για τον Θεό... Η βράβευση του Γκάλη και η είσοδός του στο Hall of Fame είναι η επιβεβαίωση ότι ο δικός μας υπερήρωας κοιτάει στα μάτια τους «άλλους». Δεν ξεθώριασε, δεν χλώμιασε. Μπορεί τα μαλλιά του να άσπρισαν αλλά στα 60 του παραμένει η μεγαλύτερη μορφή του ελληνικού αθλητισμού και ο άνθρωπος που έχει «δώσει δουλειά» σε περισσότερους από κάθε άλλον Έλληνα. Νικ ευχαριστούμε και σου χρωστάμε!

ΥΓ.2 Επόμενος αντίπαλος και εμπόδιο στο δρόμο της εθνικής για τη διεκδίκηση των μεταλλίων είναι η ρώσικη αρκούδα. Η Ρωσία του 2017 είναι μια ομάδα με αρχές, πειθαρχία, ξεκάθαρους ρόλους και τρομερή ψυχολογία. Ο Αλεξέι Σβεντ είναι φυσικά η μορφή που ξεχωρίζει, ο Τιμοφέι Μοζγκόφ των Nets ακολουθεί και από εκεί και πέρα υπάρχει ένα group αθλητών (Βοροντσέβιτς, Κουρμπάνοφ, Κβοστόν και Φριντζόν) που δίνουν ο κάθε ένας από κάτι συγκεκριμένο για να δημιουργηθεί ένα σοβαρό supporting cast που εξαρτάται σε τεράστιο βαθμό από τις «ορέξεις» των δυο ηγετών του. Δεν αποτελεί ωστόσο φόβητρο, καθώς αυτή η εθνική ΚΑΙ θέλει ΚΑΙ μπορεί τα πάντα.

ΥΓ.3 Να αγαπάτε το μπάσκετ και κυρίως την Επίσημη Αγαπημένη που μας έχει προσφέρει τόσα και να μη χάσετε ποτέ την εμπιστοσύνη σας σ'αυτή. Στις χαρές και στις λύπες μαζί!

Του,

Γιώργου Σταυρόπουλου