Η cosa nostra των πενεπιστημιακών παρατάξεων.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μπήκα στο Πανεπιστήμιο στις 27 Σεπτέμβρη, και δεν μπορούσα να καταλάβω αν έκανα λάθος και μπήκα σε κάποιο κομματικό επιτελείο ή στο κτιρίο για το οποίο διάβασα σκληρά για να μπώ. Με ντροπή κοιτούσα τους βρώμικους, σημαδεμένους και σπασμένους τοίχους του πανεπιστημίου γεμάτους κομματικές αφίσες, παλιές και καινούργιες, που προσκαλούσαν τους φοιτητές να ψηφίσουν στις φοιτητικές εκλογές. Οι αφίσες αυτές ήταν γεμάτες με διάφορα χρώματα ανάλογα με την παράταξη (μπλε, πράσινες και κόκκινες) και λαικίστικες φράσεις.

Δεν προλαβαίνεις καλά καλά να μπείς στο κτίριο και σε πιάνουν από το χέρι κάποιοι καλοντυμένοι αιώνιοι φοιτητές και αρχίζουν να σε ρωτούν το όνομα σου, από που κατάγεσαι και τον πολιτικό σου προσανατολισμό (ο οποίος αλλάζει εύκολα αν είσαι ψαρωμένος). Εσύ εκείνη την στιγμή, μέσα στο άγχος σου ενδίδεις και απαντάς στις ερωτήσεις. Όσες περισσότερες απαντήσεις δίνεις τόσες περισσότερες ερωτήσεις σου ετοιμάζει ο κομματικός “ξεναγός” και σιγά σιγά σε πάει στα “περίφημα” κομματικά τραπεζάκια, τα οποία είναι γεμάτα με μισοάδειες συσκευασίες καφέ, περιτυλίγματα, αφίσες και προκυρήξεις. Εκεί θα δώσεις το χέρι σου αρκετές φορές σε ανθρώπους που δεν γνωρίζεις και που σου χαμογελούν περίεργα.

Αρχίζεις και τρελένεσαι αν δεν σου αρέσει αυτό που βλέπεις μπροστά σου. Το πάτωμα βρώμικο, σκουπίδια παντού, καπνός από τσιγάρα να πλανάται παντού, σπασμένες πόρτες και τουαλέτες κ.α. Ρωτάς, όποιων βρεις μια συγκεκριμένη ερώτηση: “Ποιός είναι ο ρόλος αυτών των κομμάτων, που απλώς κάθονται και “λιάζονται”;”. Απαντήσεις θα πάρεις πολλές αλλά πραγματικά δεν αξίζει καμιά, γιατί πάντα θα κρύβει την αλήθεια. Θα χρειαστείς λίγο ακόμη, όμως, καιρό αν ψάξεις και θα δώσεις μόνο σου την απάντηση.

“Τα κόμματα λειτουργούν στα πανεπιστήμια σαν μια μορφή μαφίας, που θα σου εξασφαλίσει ότι βοήθεια θες (σημειώσεις, καλύτερους βαθμούς, πιο “άνετο” πανεπιστημιακό περιβάλλον,κ.α), με αντάλλαγμα, όμως, την πιστή προσύλωση στα αρχηγικά άτομα και στην κύρια γραμμή του κόμματος.”

Όλα τα κόμματα, ανεξαρτήτως πολιτικής κατεύθυνσης, έχουν ένα ή δύο αρχηγούς, οι οποίοι κινούν τα νήματα, μερικούς άλλους λίγο κατώτερους στην ιεραρχία, οι οποίοι αναλαμβάνουν το εκτελεστικό κομμάτι, όπως η στρατολόγηση νέων μελών, την διοργάνωση κερδοσκοπικών εκδηλώσεων (πάρτυ, εκδρομές κ.α) και προπαγάνδιση των ιδεών της παράταξης. Οι αρχηγοί των παρατάξεων, συνήθως, τελειώνουν την σχολή δίχωςνα πατήσουν το πόδι τους σε πανεπιστημιακή αίθουσα. Απίστευτο και όμως αληθινό! Και λίγα χρόνια αργότερα, αυτά τα άτομα μαζί με τους λίγο κατώτερους στην ιεραρχία θα καταλάβουν “ζεστές” θέσεις στην πολιτική και στην διοίκηση, χωρίς να είναι εφοδιασμένοι με κανένα εφόδιο. Επίσης, ξέχασα να αναφέρω στην κομματική ιεραρχία τους κομματικούς “γενίτσαρους”, οι οποίοι είναι συνήθως πρωτοετείς, που “μεθυσμένοι” από την ηδονή που τους προσφέρουν τα κόμματα, με διάφορους τρόπους, τρέχουν και οργανώνονται στις παρατάξεις. Έλα, όμως, που κάπου εκεί τα πάρτυ περιορίζονται γι'αυτούς και αρχίζει μια πιο σκληρή πραγματικότητα, προσυλομένη στις εντολές των ανωτέρων μελών και στην στενή κομματική γραμμή, η οποία δεν επιτρέπει παρεκλίσεις.

Θα μου πείς, όμως, και με το δίκιο σου: “Ρε φίλε, το ότι έχουν μια συγκεκριμένη οργάνωση και διοργανώνουν διάφορα για τους φοιτητές, δεν τους κάνει και μαφία...”. Εν μέρει θα συμφωνήσω ότι η οργάνωση τους δεν τους κάνει μαφία αλλά, όμως, όταν οι συγκεκριμένες παρατάξεις έχουν την δύναμη να εκβιάζουν καθηγητές για καλύτερους βαθμούς των δικών τους, να ελέγχουν συγκεκριμένα μαγαζιά (καφετέριες-μπαρ) και να πλησιάζουν με έναν τόσο ύπουλο τρόπο γεμάτο με δωροδοκίες, τότε γίνεται πλέον αντιληπτό πως οι οργανώσεις αυτές είναι μια πανεπιστημιακή μαφία.

Εν κατακλείδι, γιατί δεν μου αρέσει να κουράζω. Οι πανεπιστημιακές παρατάξεις(ή κατ'εμέ η πανεπιστημιακή cosa nostra) έχουν πλέον προσφέρει ό,τι είχαν να προσφέρουν. Κατάστρεψαν τα κτίρια με την αδιαφορία για την συντήρηση τους, δίχασαν και διχάζουν τους φοιτητές μετατρέποντας τα πανεπιστήμια σε αρένες για πολιτικές “κοκορομαχίες”, κατέστρεψαν κάθε έννοια μάθησης στο ελληνικό πανεπιστήμιο ρίχνωντας τις ευθύνες στην εκάστοτε κυβέρνηση(χωρίς να θέλω να αγιοποιήσω τις κυβερνήσεις, κάθε άλλο βέβαια, αφού οι πανεπιστημιακές μαφίες αποτελούν παρακλάδια τους) και αφαιρούν με τις πρακτικές τους την ευκαιρία στα ελληνικά πανεπιστήμια να καταστούν ισότιμα μ'εκείνα των ξένων χωρών. Επομένως, αφού ολοκλήρωσαν το έργο τους, οι φοιτητές των ελληνικών πανεπιστημιών, που κάποιοι θέλουν να τους κάνουν άβουλους, πρέπει να πουν, επιτέλους, ένα μεγάλο όχι σ'αυτές τις κομματικές μαφίες και να τις τοποθετήσουν στην θέση που τους αξίζει, στον δίκαιο κάδο της ιστορίας.

                                                                                                           του Πάνου Αμπελά                                                                                                                             Μέλους του Logicalistico