Και εσύ τί έκανες;

Έχουμε μάθει να ενοχοποιούμε τους ανθρώπους που πράττουν λανθασμένα, και δεν συμμορφώνονται σύμφωνα με τους νόμους, άγραφους και μη, και αυτό είναι απόλυτα σωστό. Αλλά έχετε ποτέ σκεφτεί αυτούς που ΔΕΝ πράττουν; Ο άνθρωπος ο οποίος δεν λαμβάνει δράση την στιγμή που βλέπει μια κρίση να διαδραματίζεται γύρω του, είναι ένοχος όσο ο υπεύθυνος της ίδιας της κρίσης. Θα ήθελα μέσα από αυτό το άρθρο να μπορέσει ο καθένας από μας να μπορέσει να είναι ειλικρινής με τον ίδιο, και να αποδεχτεί το κακό που έμμεσα, έχει προκαλέσει.

Πολλοί από μας υπήρξαν μάρτυρες ενός τροχαίου ατυχήματος, ή είδαμε την αγωνία στα μάτια ενός συνανθρώπου μας, τον πόνο. Τι κάναμε γι αυτό; Τίποτα, διότι στο κάτω κάτω, δεν είναι δικό μας πρόβλημα, δεν είναι το δικό μας αίμα που χύθηκε, και ούτε κάποιου κοντινού μας ανθρώπου. Δεν κοστίζει κάτι το να καλέσεις την αστυνομία, το ΕΚΑΒ, ή το να βοηθήσεις έναν περαστικό. Αλλά είμαστε σε μια κοινωνία που διαφημίζει την φυγοπονία, και τον εγωκεντρισμό. Είναι πάντα δουλειά και ευθύνη κάποιου άλλου. Έτσι δεν είναι; 

  Νέα Υόρκη, 1964. Είναι μια όμορφη ημέρα του Μάρτη, για πολλούς, αλλά όχι για την Kitty Genovese, η Kitty μαχαιρώθηκε πολλαπλώς έξω από το σπίτι της. Για 45 λεπτά, η γυναίκα κάτοικος του Μπρούκλιν, φώναζε απελπισμένα για βοήθεια, και κανείς δεν είχε την καλοσύνη να καλέσει την αστυνομία, για καθένα από τα βασανιστικά 2700 δευτερόλεπτα που αυτή η νεαρή 29 μόλις χρόνων εκλιπαρούσε για βοήθεια. Καθένα από αυτά τα δευτερόλεπτα θα αρκούσε για να πατηθούν τα 3 ψηφία που θα μπορούσαν να είχαν σώσει την Kitty. Αυτό λοιπόν το περιστατικό είναι η πρώτη επίσημη καταγραφή του λεγόμενου «bystander effect», το φαινόμενο του θεατή. 38 άτομα, μάρτυρες, έγιναν θεατές. Δυστυχώς, υπάρχουν άπειρα περιστατικά, καθημερινώς, και θα αφήσω τον καθένα που διαβάζει αυτό, να αναπολήσει εκείνη την στιγμή που θα μπορούσε, αλλά δεν το έκανε, και να σκεφτεί την χειρότερη των περιπτώσεων.

 Θα ήθελα να δώσω το έναυσμα στον οποιονδήποτε αναγνώστη αυτού του κειμένου να παρατήσει αυτήν την φιλοσοφία. Την ιδέα πώς δεν είναι δική του ευθύνη το να βοηθήσει τον συνάνθρωπό του, ή ότι δεν είναι δική του ευθύνη να παλέψει για το σωστό και το δίκαιο. Προβάλλοντας τις εικόνες αυτές, δείχνοντας πώς η απάθεια μπορεί να βλάψει το περιβάλλον μέσα στο οποίο ζούμε, θέλω να συγχαίρω τους ανθρώπους που είναι καθημερινώς ήρωες. Αυτοί που βοηθάνε για να προσφέρουν ένα χαμόγελο σε κάποιον, που ξέρουν ότι μια μικρή πράξη θα βελτιώσει τον κόσμο. Που θα δώσουν τροφή σε έναν άστεγο, που θα ζητήσουν συγγνώμη αν πέσουν πάνω σου, και θα σε κοιτάξουν στα μάτια με ένα χαμόγελο. Αυτοί είναι οι ήρωες που έχουμε ανάγκη, γιατί οι μεγάλοι ήρωες (Martin L.King, Nelson Mandela, Mahatma Gandhi) είναι εκείνη που παλεύουν για μια ιδέα, αλλά επίσης μεγάλοι είναι όσοι μάχονται για να διατηρήσουν τα ιδανικά αυτά στον κόσμο μας.

  Εύχομαι μετά από αυτήν την ανάγνωση να μπορέσουμε να κατανοήσουμε πώς «Ουδείς αναμάρτητος», και να ζούμε με την σκοτεινή αυτή πλευρά μας, επιλέγοντας να είμαστε ήρωες, παρά θεατές. Ευχαριστώ για την προσοχή σας

"Οι πιο σκοτεινές γωνιές στην Κόλαση είναι φυλαγμένες για εκείνους που διατηρούν την ουδετερότητά τους σε εποχές ηθικής κρίσης"

                                                                                     -Θεία Κωμωδία, Δάντης   

                                                                                    
                                                                                             του Νίκου Βαργαρίγου,

                                                                                              μέλος του Logicalistico