Το παρκάκι της Μασσαλίας.

Εκατοντάδες φοιτητές και όχι μόνο βιώνουν καθημερινά τη σκληρή πραγματικότητα. Κατεβαίνοντας στη στάση Πανεπιστήμιο και ανεβαίνοντας τον πεζόδρομο της Μασσαλίας ο καθένας μπορεί να αντικρίσει τη σκληρή πλευρά της Αθήνας.

Εγκαταλείποντας τον χώρο του σχολείου περίμενα να μπω στη σχολή της επιθυμίας μου και να ζήσω εκείνη τη «ζωάρα» που περίμενα καθ’όλη τη διάρκεια του λυκείου. Την πρώτη μέρα της νέας μου ζωής όμως, το πρώτο θέαμα που αντίκρισα φτάνοντας στη σχολή που θα φιλοξενούσε τα επόμενα 4 +2 χρόνια μου ήταν η ωμή αλήθεια, το παρκάκι της Μασσαλίας. Άνθρωποι περιθωριοποιημένοι, που βρίσκονταν εκεί ανταλλάσσοντας ενέσεις, ένας κόσμος ναρκωτικών που δεν πίστευα ότι θα αντίκριζα στο κέντρο της Αθήνας όσο ζούσα στο ροζ συννεφάκι του σχολείου. Αλλά ήταν εκεί και ήταν το πρώτο θέαμα που με καλωσόρισε στην ενήλικη ζωή. Μετά το πρώτο σοκ και τη θλίψη για αυτούς τους ανθρώπους, ακολούθησαν πολλά ερωτηματικά. Γιατί βρίσκονται εκεί αυτοί οι άνθρωποι; Που είναι η πρόνοια και οι ΜΚΟ που υποτίθεται ότι τους προστατεύουν; Γιατί πρέπει αυτό να συμβαίνει λίγα μόλις μέτρα έξω από τον ιστορικό χώρο της Νομικής, το κέντρο της ανώτερης εκπαίδευσης της χώρας μας; Την επόμενη βδομάδα, είδα ένα βανάκι που μοίραζε καθαρές σύριγγες στους νέους αυτούς ανθρώπους. Για μία στιγμή ανακουφίστηκα και χάρηκα που έβλεπα ότι υπήρχε η ελάχιστη κινητοποίηση και φροντίδα, λες και μία καθαρή σύριγγα αποτελεί τη λύση του προβλήματος των ναρκωτικών. Λίγο αργότερα όμως περπατώντας προς το μετρό τα ερωτηματικά συνεχίστηκαν. Πρέπει να χαίρομαι που βλέπω ανθρώπους να καταστρέφουν έτσι τον εαυτό τους, μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιούν καθαρά μέσα; Μόνο αυτό μπορεί να γίνει για να προστατευτούν οι άνθρωποι αυτοί;

Οι μέρες και οι εβδομάδες πέρασαν, το πρώτο εξάμηνο και το άγχος της εξεταστικής έφυγαν, και το δεύτερο εξάμηνο με περίμενε. Φτάνοντας στη σχολή γεμάτη ενθουσιασμό για το πρώτο μου εαρινό ξεκίνημα, αντίκρισα ξανά την ίδια εικόνα. Άνθρωποι γνώριμοι πλέον να τρυπιούνται για μια ευχαρίστηση που κατέληξε εθισμός. Το πιο ανησυχητικό όμως είναι το γεγονός ότι μου φάνηκε φυσιολογικό, όσο φυσιολογικό μπορεί να είναι ένα τέτοιο θέαμα. Η αρχική αναστάτωση δεν υπήρχε πια. Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα πως όσο περνούσε ο καιρός συνήθιζα σε αυτή την εικόνα. Η καθημερινή επαφή με αυτό το φαινόμενο με έχει κάνει πλέον απαθή απέναντι του. Περνάω δίπλα από το παρκάκι της Μασσαλίας για να πάω στη σχολή μου και δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση όπως στην αρχή. Αντιμετωπίζω τη βάναυση και ανατριχιαστική πραγματικότητα ως κάτι το απολύτως φυσιολογικό που εγώ η ίδια δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αντιμετωπίσω και μπαίνω σε ένα παιχνίδι συνήθειας. Τα ναρκωτικά ωστόσο δεν είναι μία συνήθεια, είναι μία μάστιγα που πρέπει να καταπολεμηθεί. Και αυτό δεν μπορεί να γίνει αν ως φοιτητές θεωρούμε το παρκάκι της Μασσαλίας μια μικρή στοά πράσινου δίπλα από τη σχολή μας γιατί είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.

                                                                                     Της Αναστασίας-Αλεξάνδρας Σφήκα,

                                                                                                μέλος του Logicalistico