ΤΟ ΑΠΩΘΗΜΕΝΟ

Οι μεγαλύτεροι έρωτες συχνά είναι ένα λάθος. Δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε αλλά όταν αγαπάμε πονάμε. Δεν ξέρεις αν αυτό που νιώθεις είναι έρωτας ή απέχθεια. Αλλά κάθε φορά που τον βλέπεις εκνευρίζεσαι. Εκνευρίζεσαι γιατί δεν είσαι κοντά του, γιατί επέλεξε μία άλλη. Δεν είχατε σχέση ποτέ. Αυτό που είχατε ήταν κάτι πιο βαθύ, κάτι που σας ένωνε. Κανείς δεν παραδέχτηκε ποτέ τίποτα αλλά και οι δύο σας νιώθατε τόσα πολλά. Και ίσως αυτό ήταν που μπορεί να μας εμπόδισε στην τελική. Ένα βαθύ συναίσθημα που φοβηθήκατε μην καταστρέψετε. Ο παιδικός αυτός έρωτας δεν εξελίχθηκε ποτέ. Τώρα μεγαλώσατε και έχετε προχωρήσει. Κάθε φορά όμως που ακούς αυτό το όνομα νιώθεις μια αναστάτωση. Όταν τον βλέπεις, σπάνια πλέον, νιώθεις απογοητευμένη, μετανιωμένη που δεν παραδέχθηκες ποτέ τι αισθάνεσαι. Όταν όλοι, χωρίς καν να ξέρουν τι νιώθεις για τον άλλο, σου λένε πόσο πολύ ταιριάζετε εσύ απογοητεύεσαι ακόμα περισσότερο που δεν είστε μαζί. 

Πώς τα έχουμε καταφέρει έτσι, αναρωτιέσαι. Αναρωτιέσαι γιατί φοβάσαι. Φοβάσαι πως θα αντιδρούσε εκείνος, η παρέα. Μπορεί να μην ήσασταν κολλητοί αλλά ήταν κάτι διαφορετικό για σένα. Ένας άνθρωπος που είχες ανάγκη χωρίς καν να είναι φίλος σου. Το ξέρεις γιατί και εσύ ήσουν το ίδιο για εκείνον. Δεν ήσασταν φίλοι, δεν είχατε σχέση, απλώς δυο άνθρωποι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο που δεν το καταλάβατε ποτέ. Ίσως καλύτερα που δεν εκμυστηρεύτηκες τα αισθήματα σου γιατί όλα τώρα θα ήταν διαφορετικά. Το καλό σενάριο, συνειδητοποιούσε πόσο ερωτευμένος είναι μαζί σου και επιτέλους γινόσασταν ένα ζευγάρι σαν αυτά του σινεμά. Η ταινία όμως τελειώνει και κανείς δεν έμαθε ποτέ αν έμειναν αιώνια μαζί. Το πιο πιθανό είναι όχι. Τότε ο άνθρωπος αυτός ανήκει στο παρελθόν και χάνεται όλη η μαγεία που υπήρχε κάποτε. Νιώθεις θλίψη και ένα απέραντο κενό. Το κακό σενάριο, εκμυστηρεύεσαι τα αισθήματα σου αλλά δεν βρίσκεις ανταπόκριση. Αποστασιοποιείστε. Απομακρύνεστε. Δεν ξέρεις τι νιώθεις πια για εκείνον, αλλά εκείνος γνωρίζει. Δεν ξέρει πώς να φερθεί και τον χάνεις. Νιώθεις θλίψη και ένα απέραντο κενό. Δεν με ικανοποιεί κανένα σενάριο. Για αυτό και εγώ επιλέγω την τρίτη κουρτίνα: το απωθημένο. Δεν μιλάω ποτέ για αυτόν, αρνούμαι κάθε αίσθημα μου για εκείνον, τον βλέπω ευτυχισμένο και δεν αντιδρώ. Προσποιούμαι ότι τίποτα από αυτά δεν υπήρξε ποτέ, όμως εγώ το ξέρω, το νιώθω. 

Αυτός ο άνθρωπος δεν θα φύγει ποτέ από κοντά μου. Γιατί μέσα στο μυαλό μου έχω πλάσει την ιδανική σχέση με πρωταγωνιστή εκείνον. Δεν ξέρω πώς να αντιδράσω, πώς να φερθώ, τον αποφεύγω. Αλλά μέσα μου υπάρχει. Γιατί έχει γίνει το απωθημένο μου.  

                                                                                                                       

                                                                                                                         Mrs. X

                                                                                                             μέλους του Logicalistico