Γεμάτα μετρό με άδειους επιβάτες.

Χιλιάδες κόσμος στην Ελλάδα της κρίσης ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας. Παιδιά λιποθυμούν στις σχολικές τάξεις από την παρατεταμένη ασιτία, και οικογένειες με κομμένο το νερό και το ρεύμα, έχουν για ρουτίνα τους την εξαθλίωση. Πώς γίνεται να μένουμε απαθείς;

Χθες το απόγευμα, μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό ,στην στάση «Ευαγγελισμός», επιβιβάστηκε ένας άνδρας. Ψηλός, σκυθρωπός, με γκριζωπά μαλλιά και θλιμμένο ύφος.
Ένας κανονικός επιβάτης που δεν θα του έδινες ιδιαίτερη σημασία, δηλαδή. Μέχρι να ανοίξει το στόμα του και να μιλήσει…Και να πει την αλήθεια. Μια αλήθεια που τόσο φοβόμαστε να ακούσουμε. Και όμως την βλέπουμε! Κάθε μέρα, σε κάθε γωνιά, σε κάθε σοκάκι της γκρίζας πραγματικότητας που αποκαλούμε ζωή. Αυτός ο άνδρας, λοιπόν, δεν ζήτησε τίποτα περισσότερο από λίγο φαγητό για να γυρίσει στην οικογένειά του, καθώς ο ίδιος ήταν άνεργος και δεν μπορούσε να τους εξασφαλίσει τα αναγκαία. «Σας παρακαλώ, δεν μπορώ να γυρίσω πάλι με άδεια χέρια σπίτι. Δεν μπορώ!». Αμέσως από παντού ακούστηκαν ήχοι δυσαρέσκειας και η απαξίωση που έδειξαν στον συνεπιβάτη τους οι υπόλοιποι ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Κάποιοι τραβιόντουσαν μακριά του, άλλοι τον κοιτούσαν με διακοπές παίρνοντας μορφασμούς αηδίας και οι πιο μετριοπαθείς απλά χάζευαν στα smartphone τους αδιαφορώντας. Τύχαινε να έχω μαζί μου αυτό που ζητούσε και του το πρόσφερα. Εκείνος γύρισε και με ευχαρίστησε ,επισημαίνοντάς μου ότι οι περισσότεροι επιβάτες στους οποίους απευθύνεται συνήθως τον προσπερνάνε ή ακόμα και του επιτίθονται λεκτικά. Κατέβηκε στην επόμενη στάση. Και η ζωή συνεχίστηκε κανονικά.

                                                                     

                                                                                                      της Μαιρη-Έλλη Κιοσε,

μέλος του Logicalistico