Πεντε χρονια μετα...
Πέντε χρόνια μετά...
(ένα κείμενο για τον Συριακό Εμφύλιο)
Σχεδόν μια πενταετία έχει περάσει από τότε που ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ένας πόλεμος που μαίνεται στη Συριακή επικράτεια και πλέον έχει γενικευθεί στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής.
Πέντε χρόνια, αθώοι άνθρωποι βασανίζονται απ τη δείνη του πολέμου, ενός πολέμου που ουδόλως έχε πρόσημο απελευθερωτικό. Πόσο μάλλον δημιουργήθηκε και συνεχώς τροφοδοτείται προκειμένου να εκπληρώσει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ισχυρών οικονομικών και πολιτικών κέντρων αυτου του κόσμου, παράλληλα και να εξυπηρετήσει έως και να συμβάλει στην κερδοφορία των βιομηχανίων πολέμου και όπλων. Ίσως, να μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτόν τον πόλεμο ως έναν αγώνα επιβόλης και ελέγχου της Μέσης Ανατολής.
Με αφορμή τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Και τις αλληλοκατηγορίες που διατυπώθηκαν μεταξύ Ρωσίας και Η.Π.Α.-συνεπικουρούμενες βέβαια και απο τις φίλα σ' αυτήν πρόσκείμενες χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία- γίνεται πλέον εμφανές πως καμία απ' τις δυο πλευρές δεν προτίθενται να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και με υπευθυνότητα να λάβουν γενναίες αποφάσεις όσον αφορά τον τερματισμό του πολέμου και την κατοχύρωση της ειρήνης στην Μέση Ανατολή. Το γεγονός αυτό, η απροθυμία δηλαδή, εκδηλώθθηκε και μερικούς μήνες πριν όταν η συμφωνηθείσα εκεχηρία κατέρρευσε σχεδόν αμέσως.
Ούτε ο εγγυητής της παγκόσμιας είρηνης, δηλάδη ο Ο.Η.Ε., μπόρεσε να συμβάλει έως και να επιβάλει την εκεχηρία. Αλλά παγιδευμένος στη ''λάσπη'' και στις επιδιώξεις των συμφερόντων, ως παθητικός και αδρανής θεατής παρακολούθει τις εξελίξεις. Η ίδια στάση τηρείται και όσον αφορά τα απορρέοντα από τον πόλεμο προβλήματα, όπως την προσφυγική κρίση, την εξάπλωση της τρομοκρατίας και γενικά την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιώματων.
Και όσο -δυστυχώς- εξακολουθεί να ''επιβιώνει'' ο πόλεμος στη Συρία, η παγκόσμια ( κι ευαισθητοποιημένη) κοινότητα θα συνεχίζει να θρηνεί αθώες ψυχές ανθρώπων που πνίγονται στα αφιλόξενα νερά της Μεσογείου, κι άλλο Bataclan, κι άλλα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων. Θα βρεθεί μάλιστα και προ εκπλήξεων- ειδικά η γηραιά ήπειρος- όταν κατανοήσει την σταδιακή αύξηση των ακραίων φωνών και οργανώσεων που εκμεταλλευόμενοι την δεδομένη αυτή κατάσταση και επιδιώκουν στροφή προς στον φανατισμό και τον απομονωτισμό.
Χρειάζεται, συνεπώς, (έως και επιβάλλεται) η αλλαγή πλύεσης και συγκεκριμένα η αλλαγή πολιτικής πλευσης. Είναι ανάγκη να κατανοήσουν οι ισχυροί της γης πως δεν έχουν δικαίωμα να εκμεταλλεύονται ανθρώπινες ζωες και να προσπαθούν να πλουτίσουν στην πλάτη λαών, αλλ όμως οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως κάθε λαός έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και αυτή η αλλαγή θα έρθει μόνον αν έμεις οι ίδιοι στηλιτεύσουμε αυτό το μοντέλο εκμετάλλευσης μέσα από ώριμες κοινωνικές και πολιτικές επιλογές...
Σ.Μ
(ένα κείμενο για τον Συριακό Εμφύλιο)
Σχεδόν μια πενταετία έχει περάσει από τότε που ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία, ένας πόλεμος που μαίνεται στη Συριακή επικράτεια και πλέον έχει γενικευθεί στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής.
Πέντε χρόνια, αθώοι άνθρωποι βασανίζονται απ τη δείνη του πολέμου, ενός πολέμου που ουδόλως έχε πρόσημο απελευθερωτικό. Πόσο μάλλον δημιουργήθηκε και συνεχώς τροφοδοτείται προκειμένου να εκπληρώσει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των ισχυρών οικονομικών και πολιτικών κέντρων αυτου του κόσμου, παράλληλα και να εξυπηρετήσει έως και να συμβάλει στην κερδοφορία των βιομηχανίων πολέμου και όπλων. Ίσως, να μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αυτόν τον πόλεμο ως έναν αγώνα επιβόλης και ελέγχου της Μέσης Ανατολής.
Με αφορμή τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του Ο.Η.Ε. Και τις αλληλοκατηγορίες που διατυπώθηκαν μεταξύ Ρωσίας και Η.Π.Α.-συνεπικουρούμενες βέβαια και απο τις φίλα σ' αυτήν πρόσκείμενες χώρες όπως η Γαλλία και η Βρετανία- γίνεται πλέον εμφανές πως καμία απ' τις δυο πλευρές δεν προτίθενται να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και με υπευθυνότητα να λάβουν γενναίες αποφάσεις όσον αφορά τον τερματισμό του πολέμου και την κατοχύρωση της ειρήνης στην Μέση Ανατολή. Το γεγονός αυτό, η απροθυμία δηλαδή, εκδηλώθθηκε και μερικούς μήνες πριν όταν η συμφωνηθείσα εκεχηρία κατέρρευσε σχεδόν αμέσως.
Ούτε ο εγγυητής της παγκόσμιας είρηνης, δηλάδη ο Ο.Η.Ε., μπόρεσε να συμβάλει έως και να επιβάλει την εκεχηρία. Αλλά παγιδευμένος στη ''λάσπη'' και στις επιδιώξεις των συμφερόντων, ως παθητικός και αδρανής θεατής παρακολούθει τις εξελίξεις. Η ίδια στάση τηρείται και όσον αφορά τα απορρέοντα από τον πόλεμο προβλήματα, όπως την προσφυγική κρίση, την εξάπλωση της τρομοκρατίας και γενικά την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιώματων.
Και όσο -δυστυχώς- εξακολουθεί να ''επιβιώνει'' ο πόλεμος στη Συρία, η παγκόσμια ( κι ευαισθητοποιημένη) κοινότητα θα συνεχίζει να θρηνεί αθώες ψυχές ανθρώπων που πνίγονται στα αφιλόξενα νερά της Μεσογείου, κι άλλο Bataclan, κι άλλα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων. Θα βρεθεί μάλιστα και προ εκπλήξεων- ειδικά η γηραιά ήπειρος- όταν κατανοήσει την σταδιακή αύξηση των ακραίων φωνών και οργανώσεων που εκμεταλλευόμενοι την δεδομένη αυτή κατάσταση και επιδιώκουν στροφή προς στον φανατισμό και τον απομονωτισμό.
Χρειάζεται, συνεπώς, (έως και επιβάλλεται) η αλλαγή πλύεσης και συγκεκριμένα η αλλαγή πολιτικής πλευσης. Είναι ανάγκη να κατανοήσουν οι ισχυροί της γης πως δεν έχουν δικαίωμα να εκμεταλλεύονται ανθρώπινες ζωες και να προσπαθούν να πλουτίσουν στην πλάτη λαών, αλλ όμως οφείλουν να συνειδητοποιήσουν πως κάθε λαός έχει δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Και αυτή η αλλαγή θα έρθει μόνον αν έμεις οι ίδιοι στηλιτεύσουμε αυτό το μοντέλο εκμετάλλευσης μέσα από ώριμες κοινωνικές και πολιτικές επιλογές...
Σ.Μ
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου